kto szuka cię już znalazł ciebie
Gospodarka Pierwsze miesiące roku dobitnie pokazują, które TFI mają szanse na wzrost zarządzanych aktywów, również wtedy, gdy na giełdzie w jednym miesiącu jest hossa, a następnym bessa. Publikacja: 06:14 Foto: GG Parkiet Artykuł dostępny tylko dla e-prenumeratorów "Parkiet" Oferta promocyjna: dostęp do treści już od 9,90 zł za pierwszy miesiąc! Uzyskaj pełen dostęp do ekskluzywnych materiałów publikowanych wyłącznie na opinii, komentarzy i analiz. Dostęp do treści nie zawiera wydania elektronicznego „Parkietu”, archiwum tekstów, aplikacji mobilnej, dodatków dla prenumeratorów.
Wiemy już, kto znalazł miłość pod okiem kamer, a kto po nagraniach musiał pogodzić się z porażką. Zobacz też: "Rolnik szuka żony". Tak będzie wyglądał FINAŁ dziewiątej edycji KTO SZUKA CIĘ, JUŻ ZNALAZŁ... - S. IRENA JEZIERSKA FMA. STAN DOBRY - NIEWIELKIE ZABRUDZENIA, ZARYSOWANIA I ZAGIĘCIA NA OKŁADCE, NIEZNACZNE ZABRUDZENIA KART I BRZEGÓW KART KSIĄŻKI, OKŁADKA INTROLIGATORSKA NA ZSZYWKACH (KSIĄŻKA WYDANA WŁASNYM SUMPTEM).Irena Jezierska pochodzi z Jabłonny Lackiej. Od 1951 roku należy do Zgromadzenia Sióstr Salezjanek, którego oficjalna nazwa brzmi Córki Maryi Wspomożycielki. Jej skrótem w języku włoskim są litery FMA. Można je spotkać przy nazwisku siostry jako autorki licznych latach 1946-1951 uczęszczała do prywatnego sokołowskiego gimnazjum, a potem liceum, jednak z powodu swoich zdecydowanych poglądów politycznych nie otrzymała świadectwa dojrzałości. Odebrała je dopiero w roku 1958 w Warszawie i to bez oceny z przedmiotu nauka o Polsce współczesnej, co uniemożliwiało Jej podjęcie studiów. Kilka lat później i ta przeszkoda została pokonana. W liceum w Lublinie pozwolono siostrze zdawać egzamin w Instytucie Wyższej Wiedzy Religijnej w Krakowie. W roku 1965 ukończyła także historię sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Uczyła katechezy w liceach krakowskich, a w seminariach salezjanów i karmelitów miała wykłady z historii sztuki. W czasie studiów i pracy w Krakowie poznała księdza Karola nigdy nie rozstawała się z pędzlem i piórem. Jedno i drugie było Jej wielką pomocą w pracy przejściu na emeryturę, już w Sokołowie, zaczęła porządkować dotychczasowe zapiski i uzupełniać je nowymi treściami. Tak powstała pierwsza książka, a po niej ukazały się Jej autorskie tomiki wierszy o tematyce religijnej z własnymi ilustracjami:• „Nie było miejsca...” - Warszawa 1995 (wiersze o Bożym Narodzeniu)• „Kto szuka Cię, już znalazł” - Kielce 1996 (wiersze szczególnie dla młodzieży)• „Śladami Krzyża” - Kielce 1997 (Droga Krzyżowa)• „Na granicy czasu” – Kielce 1999Kilka wierszy ze zbioru „ Nie było miejsca...” trafiło do antologii „W kolebce czasów” wydanej przez Polską Misję Katolicką w Paryżu w 1999.• „Przewodniczka po drogach trzeciego tysiąclecia”- Kielce 2000 (rozważania różańcowe)• „Błogosławieni (Droga Krzyżowa)”- Kraków 2002• „Nie było miejsca...” (wydanie drugie poszerzone) – Sokołów Podlaski 2003Kilka utworów znalazło się w zbiorze „Erato- wybór wierszy” – Sokołów Podlaski 2004• „Zabić czy ocalić?” -Sokołów Podlaski 2007(Droga Krzyżowa w obronie dzieci nienarodzonych)• „Druga ojczyzna-Polska”- Sokołów Podlaski 2007 ( wiersze w hołdzie Laurze Meozzi,która przeszczepiła zgromadzenie salezjanek na grunt polski)O swojej twórczości mówi tak: „Pragnę, aby moja skromna poezja i rozważania przybliżały ludziom Boga, który jest samą Miłością” Aż przyjdzie przełom i znajdziemy coś co do nas przemówiło i kogoś kto pisał takim językiem że wiemy jak to zrobić . Sama również szukałam i to wiele lat Matko jedyna ile mam książek które tak mnie wkurzały ze nie dałam rady nawet doczytać rozdziału . Kto szuka Cię… Kto szuka Cię, już znalazł Ciebie; Już Cię ma, komu Ciebie trzeba; Kto tęskni w niebo Twe, jest w niebie; Kto godny go, je z Twego widzą Ciebie moje oczy; Nie słyszą Ciebie moje uszy; A jesteś światłem w mej pomroczy, A jesteś śpiewem w mojej duszy! Leopold Staff Dziś rozpoczynamy wiosenną przerwę świąteczną. I znów kolejny raz nie możemy się spotkać i osobiście złożyć sobie życzeń… Taki nastał trudny dla wszystkich czas. Miejmy nadzieję, że już niedługo wrócimy do „normalności”. A w tym momencie pragnę złożyć wszystkim najserdeczniejsze życzenia wielkanocne. Aby nadchodzące Święta Wielkanocne napełniły Wasze serca radością i spokojem, a chwile spędzone w gronie najbliższych dodawały otuchy i pozwalały przezwyciężyć wszystkie trudności. Wielkanoc przypomina nam, że nigdy nie należy tracić nadziei, ponieważ bez względu na to, jak ciemna jest droga którą się poruszamy, na jej końcu zawsze znajduje się światło. Niech wszystkie modlitwy się spełnią. WESOŁYCH ŚWIĄT WIELKANOCNYCH! Do zobaczenia/usłyszenia 7 kwietnia(w środę)."Rolnik szuka żony": Kto znalazł miłość? Rolnik szuka żony. Niedziela, 19 listopada 2017 (05:50) bo wielkie słowa nic nie znaczą, dopóki są tylko słowami. Jest już taka osoba
91: Melis wchodzi do pokoju Leventa. Podnosi klapę jego laptopa i widzi wyświetlone na ekranie zdjęcie pierścionka zaręczynowego. „Chce oświadczyć się tej pokojówce!” – grzmi wściekła. – „Nie mogę pozwolić, żeby się z nią ożenił”. Kobieta podnosi znajdujące się na szafce nocnej zdjęcie. To wspólna fotografia Meryem, Leventa i Omera. „Nie pozwolę! Nie pozwolę, żebyś zabrała go ode mnie!” – mówi, z furią patrząc na zdjęcie. Chce je porwać, ale nagle rozbrzmiewa dzwonek jej telefonu. – „Słucham, Tekinie?”. „Muszę cię op coś poprosić” – oznajmia gangster po drugiej stronie. – „W rezydencji jest zdjęcie Meryem. Nikt nie może go znaleźć”. „Dlaczego?” – nie rozumie siostra Hulyi. „Później ci wyjaśnię. Ale jeśli chcesz, by Meryem odeszła z rezydencji, musisz znaleźć tę fotografię. Inaczej wyjdzie na jaw, że Omer to Efe”. W następnej scenie Melis jest w pokoju Hulyi. „Jesteśmy skończone, siostro” – mówi. – „Jeśli znajdą zdjęcie, jesteśmy skończone! Dlaczego się cieszysz? Myślisz, że to dobrze, jeśli wszystko zostanie ujawnione? Kiedy Levent dowie się, że oddzieliłaś go od dziecka, myślisz, że zlituje się nad tobą tylko dlatego, że jesteś sparaliżowana? Najpierw ciebie wyrzuci!”. Akcja przenosi się do domu Durmusa. „Musimy pilnie coś zrobić, inaczej mój plan się nie powiedzie” – stwierdza Tekin. „Kto wie, gdzie mogła zgubić zdjęcie w takiej rezydencji” – mówi Neriman. „Bracie, na próżno się martwisz” – uważa Durmus. – „Meryem nikomu nie pokaże tego zdjęcia. Moja córka jest naiwna, dlatego bądź spokojny”. „W porządku, w takim razie zmienimy plan” – postanawia Tekin. – „Zrobimy z tego większe wydarzenie, zanim znajdą zdjęcie”. Akcja wraca do rezydencji. Melis wchodzi do salonu, sprawdza dokładnie sofę i znajduje spreparowane zdjęcie Omera i Nurgul. Nagle do pomieszczenia z tarasu wchodzi Levent. „Co się stało?” – pyta mężczyzna, zatrzymując się obok kobiety. – „Znalazłaś to zaginione zdjęcie?”. W tym momencie rozlega się dzwonek do drzwi. Gulnaz idzie otworzyć. Widzimy stojącą przed wejściem… Nurgul! Z góry schodzi właśnie Meryem. Na widok przybyłej zamiera w połowie schodów. „Meryem?” – odzywa się Nurgul. „Dzień dobry” – odzywa się niepewnie dziewczyna. „Córko, zaproś panią do środka, niech nie stoi na zewnątrz” – mówi Gulnaz. „Oczywiście, proszę”. Fałszywa mama przekracza próg rezydencji. „Co teraz zrobię?” – pyta w myślach przerażona Meryem. – „Co jeśli zabierze Omera? Co jeśli powie, że jest jego mamą?”. Kamera wraca do salonu. „Nic nie mówisz. Czy to ta fotografia, której szuka Meryem?” – docieka Levent. Nagle jego telefon zaczyna dzwonić. Odwraca się, by odebrać, a Melis w tym czasie szybko zamienia sfałszowaną fotografię na zdjęcie, które zabrała z pokoju Leventa. „Czy to tego zdjęcia szukała Meryem?” – pyta, gdy Levent kończy rozmowę. „Gdzie to znalazłaś?” – pyta Levent, świdrując kobietę wzrokiem. – „Ta fotografia była w moim pokoju między książkami”. „Tutaj ją znalazłam.” – Melis wskazuje na sofę. – „Omer musiał ją tutaj zostawić, gdy się bawił. Nieważne, pójdę do swojego pokoju”. Gdy kobieta jest już w swoim pokoju, dzwoni do Tekina. „Znalazłam zdjęcie, nie musisz się martwić” – oznajmia. „Dobrze, teraz zniszcz tę fotografię” – wydaje polecenie gangster. „Jak to? Przecież Meryem szuka jej wszędzie”. „Niech szuka, nie potrzebujemy już tego zdjęcia. Muszę wiedzieć, czy Nurgul już u was jest”. „Ta kobieta ze zdjęcia? Przyjdzie tutaj?” – pyta zaintrygowana Melis. – „Co ty kombinujesz?”. „Nie proś o wyjaśnienia, nie mam czasu. Muszę powstrzymać Nurgul, żeby się nie pojawiła”. Kamera przenosi się do kuchni. Nurgul siedzi przy stoliku, Gulnaz gotuje, a Meryem przygotowuje kawę. Fałszywa mama odbiera SMS od Tekina: „Nie zabieraj Omera. Powiedz, że przyszłaś tylko zapytać. Wyjdź, zanim będzie za późno. Daj mi znać, kiedy to przeczytasz”. „Dałam Asli trochę pracy, a jej znowu nie ma” – mówi Gulnaz. – „Wy napijcie się kawy, a ja pójdę jej poszukać”. Siostra Aysel opuszcza kuchnię. Meryem siada obok fałszywej mamy i mówi: „Wiem, dlaczego przyszłaś, ale nie rozmawiałam jeszcze z Omerem. Jeśli mu teraz powiem, będzie w szoku. Proszę cię, daj mi jeszcze trochę czasu. Nie myśl, że cię oszukuję. To wszystko wydarzyło się tak nagle, jestem zdezorientowana. Czy w ogóle pomyślałaś, jak zareaguje Omer? Będzie źle, jeśli dowie się, że ma mamę, a ja nie jestem jego siostrą. Proszę, daj mi więcej czasu”. „W porządku, niech tak będzie” – zgadza się Nurgul. – „Ja też nie chcę, by moje dziecko było smutne”. „Zobaczysz, że tak będzie najlepiej. Nie mogłam znaleźć zdjęcia, ale zrobię to. Poproszę cię o coś. Jeśli ktoś przyjdzie, nie będę mogła wyjaśnić, kim jesteś. Czy możesz już pójść?”. „Dobrze, ale porozmawiaj jak najszybciej. Nie zmuszaj mnie, żebym musiała przychodzić ponownie”. Meryem wypuszcza Gulnur przez wyjście z kuchni. Nagle do pomieszczenia wchodzi… Levent! „Czy to nie była ta kobieta z parku?” – pyta syn Ulviye. „Tak…” – odpowiada zmieszana Meryem. W tym momencie do kuchni wchodzą Asli i Gulnaz i Levent rezygnuje z dalszego wypytywania. Akcja przeskakuje do wieczora. Meryem wchodzi do pokoju Omera. „Kochanie, jeszcze nie śpisz?” – pyta, po czym siada obok chłopca. „Znalazłaś zdjęcie?” – pyta Omer. „Nie”. „Kim jest ta ciocia na zdjęciu? Trzymała mnie na rękach, kiedy byłem dzieckiem, ale nie znam jej”. „Kochanie, ta ciocia… To ktoś, kto bardzo cię kocha.” – Meryem przytula chłopca i mówi w myślach: „Jestem zmuszona mu powiedzieć. Nie mam innego wyjścia”. „Chciałeś zostać kapitanem” – przypomina córka Durmusa. – „Kapitanowie niekiedy muszą podróżować bardzo daleko. Ty też wypłynąłbyś w taką podróż?”. „Tak, jeśli ty byłabyś ze mną”. „Co jeśli będą tam ludzie, którzy bardzo cię kochają? Wtedy też byś nie pojechał?”. „Nie. Nie opuszczę cię.” – Omer mocniej obejmuje Meryem. „Co zrobię?” – pyta w myślach dziewczyna. – „Jak powiem mu, że przyszła jego mama? Jak mam powiedzieć, że musi odejść ode mnie?”. Tymczasem w domu Durmusa dochodzi do kolejnych spięć między Neriman a Nurgul. Ojciec Meryem musi interweniować, by kobiety nie skoczyły sobie do gardeł.
J. Świder - Kto szuka Ciętekst: Leopold StaffElżbieta Grodzka - Łopuszyńska - sopranJulian Gembalski - organyrealizacja nagrań, mix, mastering: Cezary Borows